ผมมองภาพชายคนหนึ่งนั่งทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์ประจำตำแหน่งของเขาผมเห็นภาพชายคนหนึ่ง ที่กำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ท่ามกลางอากาศที่เริ่มร้อนขึ้นทุกขณะ เพราะเมื่อถึงเวลาหกโมงเย็นแอร์ก็จะหยุดทำงาน เป็นวิธีประหยัดพลังงานของออฟฟิสนี้ทั้งๆที่มีคนยังคงนั่งทำงานอยู่ การประหยัดพลังงานก็ยังสำคัญกว่าสวัสดิภาพของพนักงาน"กลับก่อนนะพี่…" ผมกล่าวลาพี่ชายคนนั้น ก่อนจะปิดคอมของตัวเองและรีบออกไปจากเตาอบแห่งนี้ อากาศร้อนไม่ได้มีผลต่อจำนวนเหงื่อที่เกิดขึ้นแต่ในครั้งนี้ ผมรู้สึกได้ถึงคำว่า "ชีวิต" เลยทีเดียวก่อนหน้านี้ ก่อนหน้าที่จะเข้าสู่ช่วงวัยของการทำงานผมไม่เคยคิดถึงชีวิตตัวเองในวันข้างหน้าเท่าไหร่นัก ชีวิตที่มีแต่การเตะบอล และเพื่อนๆเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องคิดถึงมากที่สุด… ความรู้สึกว่าร้อนของผมกับพี่ชายคนนั้น หรือคนอื่นๆ อาจจะต่างกันความรู้สึกเสียใจของเค้า ก็อาจจะไม่ได้มีสีเทาๆเหมือนกับของผมหรือแม้กระทั่งเมื่อมีความรัก โลกของแต่ละคนคงไม่มีของใครเหมือนกันเลยผมจึงไม่อาจใช้ความรู้สึกตัวเองไปกำหนดความคิดหรือการใช้ชีวิตของใครได้ในขณะเดียวกัน การที่มีใครคนหนึ่งมาแสดงความคิดเห็น… นั่น ก็เป็นเพียงความคิดที่เกิดจากการเห็นเท่านั้น สำหรับบางคน การทำงานเพื่อเงิน เป็นสิ่งสำคัญกว่าการทำเพื่อความฝันความฝันมันอาจจะเหมือนหมอกควันบางเบา ที่กินไม่ได้ใครหลายคนจึงต้องยอมปล่อยให้มันจงหายไปพร้อมกับความเป็นจริงที่มาแทนที่ ผมเดินลงมาจากตึกเพื่อไปยังที่จอดรถเห็นพี่รปภ.คนหนึ่ง เป็นคนเดิมที่ทำหน้าที่ตั้งแต่เช้า จนบัดนี้ เค้าก็ยังคงคอยโบกรถที่เข้าออกอยู่ใบหน้าและแววตายังคงดูสดใสและยิ้มทักทายผมเช่นเคยแสงไฟจากรถสาดส่องผ่านร่างกายท่อนล่างของเขา…ผมคิดในใจ หากคนเรามีแสงสว่างภายในตัวได้ ก็คงจะดี
